“TÜNEL” (El tünel) – Ernesto Sabato, Ayrıntı Y., 152 s., 2. Basım, 2016.
Kitap; mizantrop, nihilisttik egzistansiyalist (Sartre ve Camus etkisi belli burada) olarak tanımlayabileceğimiz bir ressamın, kendisini anladığını düşündüğü bir kadının peşinden gidip, kadının da ona ilgi göstermesi sayesinde bir ilişkiye başlayarak, adamın aşırı kıskançlığı ve takıntıları yüzünden (üstelik kadın hiçbir şey yapmamasına ve hayatında kör kocası, birkaç kuzeni ve kafası dolduğunda tek başına huzur bulduğu deniz kenarı bir kulübesinden başka bir şey olmamasına rağmen) en sonunda kadını öldürmesini, birinci ağızdan anlatıyor. Bu tek cümleyle tüm kitabı iyi özetlemiş olduğumu düşünüyorum. Paranoyak olduğunu anlıyoruz tabi adamın. Aşk olarak isimlendirdiği şey kendi takıntısından başka bir şey değil. 150 sayfayı 39 bölüme bölmüş olan yazarın dili de rahat ve akıcı. Tek akşamda bitirdim kitabı. Öncelikle, yazarın iyi bir edebiyatçı olduğunu söyleyemem ama iyi bir felsefeci olduğu belli. Roman demek de biraz iddialı olur, daha çok uzun bir öykü gibi. Bunun yanında, “hayatın tek başına yürüdüğümüz bir tünel” olduğu düşüncelerini içeren bölüm, intihar edecekken vazgeçmesi ve insanların bunu neden yaptığıyla ilgili, yani intihar ve vazgeçme dinamikleriyle ilgili düşünceleri, topluluklara ve insanların sığ, yapay oluşuyla ilgili fikirleri ve kadınla diyaloglarındaki takıntı ve deliliği okunmaya değer yerlerdi. Bir de ciddi ilerleyen kitapta iki yan karakterin edebiyat tartışmalarının olduğu sarkastik bir bölüm vardı o da ilginçti.
Yorumlar
Yorum Gönder